بررسی آنژیوژنز در نئوپلاسم های بدخیم تیروئید با استفاده از روش ایمونوهیستوشیمی

مقدمه: بدخیمی های تیروئید از جمله بدخیمی های شایع غدد درون ریز می باشد که نقش آنژیوژنز در آنها به خوبی مشخص نشده است و تحقیق بیشتر در این زمینه ضروری است. آنژیوژنز از عوامل لازم در رشد، بقا و گسترش بسیاری از سرطان هاست. هدف این مطالعه بررسی وجود یا عدم وجود آنژیوژنز در تومورهای بدخیم تیروئید و ارتباط آن با یافته های بالینی و میکروسکوپی است. مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی، دویست و پنج نمونه از ضایعات بدخیم تیروئید مورد بررسی قرار گرفت و با روش ایمونوهیستوشیمی بر روی بلوک های پارافینی آنها رنگ آمیزی برای فاکتور هشت (f viii) با استفاده از روش آویدین ـ بیوتین پراکسیداز انجام شد. تعداد عروق کوچک در هرمورد در سه نقطه که دارای عروق بیشتری بود شمارش شد و میانگین تعداد عروق در این نقاط تراکم عروق کوچک را برای هر مورد، مشخص می نمود. یافته ها: میانگین عروق کوچک در کارسینوم پاپیلری 6/11± 9/30، در کارسینوم مدولاری 4/20±7/35، در کارسینوم فولیکولر 0/16±5/29 و در کارسینوم آناپلاستیک 9/8±0/34 بود که نشان دهنده این است که از نظر تعداد عروق کوچک در بین گروه های فوق ارتباط آماری معنی داری وجود ندارد (263/0=p) نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که میزان آنژیوژنز در بین تومورهای بدخیم تیروئید که مورد بررسی قرار گرفتند تفاوت چندانی ندارد و همچنین ارتباط آماری معنی داری بین آنژیوژنز و یافته های میکروسکوپی (تهاجم کپسولی و تهاجم عروقی و درگیری غدد لنفاوی) وجود ندارد. مطالعه حاضر نشان می دهد که برخلاف بسیاری از سرطان های شایع، نقش آنژیوژنز در سرطان های تیروئید چندان مهم نیست و برای اثبات یا رد این موضوع نیاز به مطالعه بیشتری است.